Het verhaal achter dit liedje

Je ging niet zomaar weg. Je verhuisde om je geest op orde te krijgen. Je riep me te hulp. Je vroeg me liefde met je te plegen waar je beste vriendin bij was, omdat je genoeg had van al die jongetjes die jouw lichaam niet konden geven wat ik wel in me had. Ik ging naar je toe, want ik wachtte op jou. Je belde me, zei weer eens dat je terug wilde komen. Dat je me had gezien. Dat je mij de mooiste man vond. Dat ik zoveel meer allure had. De varkens waar ik je mee was tegengekomen hadden me dat al getoond. Maar ik was gelukkig met ieder aalmoes. En ik moest voor ons meisje zorgen. Doodgaan was geen optie. De Kerstdagen braken aan en door de armetierige luidsprekertjes, her en der aan de stadsmuren bevestigd, klonken de ‘carols’ en ik kon niet anders dan breken en geluidloos huilen, terwijl ik me naar huis spoedde met mijn doelloze boodschappen en mijn beschaamde verdriet. Af en toe sliep je een paar nachten bij me. En ging je weer weg. Met steeds langere tussenpozen. Na driekwart jaar belde je me voor het eerst in maanden op en zei: “Mein, ik heb me vergist. Ik wil zo graag terugkomen.” Woorden waar ik als ongelovige om had gebeden. Dit ging over leven en dood. Ik moest mijn verstand laten spreken en zei: “Dat kan niet meer Fluitje. Een tweede keer overleef ik niet.” Ik had een wijs besluit genomen en mijzelf gewurgd met mijn woorden.