Het verhaal achter dit liedje

Een van de eerste herinneringen die ik heb aan mijn vader, was dat hij me meenam in zijn enorme auto om naar de ‘lichtjes te kijken’ van de schepen op de rede van Vlissingen. Ik was een en al geluk en bekoring. Daar zat ik naast mijn stoere, grote vader, de zeeheld en hij liet me iets van zijn wereld zien. En belangrijker nog: hij deed het speciaal voor mij. Ik deed ertoe voor hem. Iets wat ik bijna nooit voelde. Ik ervaarde een haast bedwelmend soort verlangen om helemaal opgenomen te worden in zijn wereld. Naast de lichtjes van de schepen, waren er ook de lantaarns op de boulevard en de lampjes op het dashboard van de auto. Geluk is een klein lichtje op het juiste moment.
Later, jaren misschien, reed ik op de achterbank terug naar huis naast mijn moeder. De avond was ingetreden. De rechercheur die ons kort daarvoor had verteld dat mijn vader dood was, bracht ons terug naar Vlissingen. Het plafondlampje was aan. Ik zag hoe mijn moeder glimlachte alsof ze droomde. Ze was heel ver weg. Voor de koplampen van de politieauto bleven konijntjes op het landweggetje zitten. Ik vroeg de rechercheur waarom ze niet wegliepen. Hij legde het me uit. Opnieuw lampen en lampjes
‘s Morgens wanneer mijn oma voor mij zorgde voordat ik naar school ging, stond de radio aan met zijn groene en gele lichtjes en brandden de schemerlampen in de woonkamer. Mijn oma zong en kuste mijn blonde hoofdje. Ze noemde me Meintje Bommeleintje of soms gewoon ‘Bommetje’. God wat hield ik van die vrouw. Wat houd ik van die vrouw. De stoomfluit van de Schelde blies en de arbeiders fietsten door de straat met hun rode achterlichtjes.
In de Fäller-huisjes die ik bouwde bij mijn elektrische trein, zaten uitsparingen voor piepkleine ‘peertjes’. Ik fantaseerde over de mensjes die daarin zouden kunnen wonen.
Mijn woonkamer is vol met allerlei kleine lichtbronnen. Ze branden dag en nacht (ik ben een milieu-verpester). Zelfs als ik slaap is het de zachtmoedige wereld van een klein kind die beneden op mij wacht, er zal zijn wanneer ik mijn eerste koffie drink in de morgen.
Naar huis rijden met Frederike en andere vrouwen van wie ik leerde houden. De intimiteit van de nacht, gekalmeerd door de veiligheid van de lichtjes op mijn dashboard. Het samen zijn in een nog niet ontwaakte wereld op weg naar een huis wat we deelden als geliefden en waar de lampjes brandden, al lang voor we er waren. Al die dingen: de scheepslichtjes met mijn vader, de rit terug met mijn verslagen moeder, de radio en mijn grootmoeder, mijn spoorbaan en mijn auto door de nacht: “I was enjoying the lights, those light on my dashboard, fading out with the night, those dashboard lights….