Het verhaal achter dit liedje

Ik was naar het eiland Formentera gegaan om aan mijn volgende boek te werken. Ik had een jaar onbetaald verlof opgenomen en een hotel geboekt, ver van huis. Frederike verdroeg het niet wanneer ik schreef. Ze zag mijn literatuur als een bedreiging. Iets wat het type vrouw zou bekoren waar ze – in haar optiek – niet mee kon wedijveren. Een paar maanden heb ik geprobeerd thuis - aan het boek dat ik voor ogen had – te beginnen, maar ze bleef mijn pogingen dwarsbomen, liet me niet werken.
Ik heb het een paar keer in mijn leven meegemaakt. Dat ik heel veel van een vrouw hield en dat tot op de bedding van mijn wezen voelde. Dat ik nooit bij ze weg wilde gaan. Dat ik genoot van mijn liefde voor hen en dat ze alles hadden wat ik wilde in een vrouw. En daarnaast schreef ik boeken en keek ik voetbal. En dat ze me niet konden geloven.
Met Frederike speelde ik in een band en was trots op haar, want zij was de publiekslieveling en terecht. Met haar prachtige stem, haar beeldschone verschijning betoverde ze iedereen. Maar zij kon haar waarde niet inschatten, hoe ik haar ook bewierookte, kuste, vertelde waarom ik van haar hield. Haar pijn was de bodemloze nood van een meisje dat een vaderskind was van een man die nooit thuis was.
Ze ging met een minnaar die hier in Vlissingen met zijn schip in het dok lag, naar Wales. Ze deed net alsof ze alleen daar naartoe ging. Ze viel snel door de mand.
De hel is op zo’n moment in Spanje zitten met al je bagage in een hotel vol Duitsers en Italianen die je niet eens mee laten doen aan een spelletje volleybal. Buitensluiting was ik gewend als kind.
Het inferno van de Spaanse zon in de middag. De onvriendelijkheid van de restauranthouder. Mijn hersenen die gefrituurd raakten en mij kansloos maanden tot kalmte. Ik belde de ANWB-alarmcentrale. Die repatriëren Nederlanders met wie het niet goed gaat in het buitenland. Ik had, voor alles naar de hel ging, een Spaanse gitaar gekocht op het eiland en de bon bewaard. Ik gaf de vrouw van de ANWB die voor mij tickets en een terugreisroute had geregeld, het instrument als fooi.

Eenmaal thuis belde de man uit Wales. Dit was de tijd van de vaste toestellen. Ik hoorde hem ademhalen door de telefoon. Hij hing op. Frederike lag naast me als een bleke, wezenloze pop. De minnaar belde een tweede keer: “Hello, can I speak to Frederike please?” Een ongemanierde imbeciel. Ik kon hem niet serieus nemen en Frederike ook niet. Ik gaf haar de hoorn: “Hier, je minnaar uit Cardiff”.