Het verhaal achter dit liedje

Mensen geven elkaar de meest vreselijke raad. Uitspraken als: “Je moet het gewoon loslaten” is een voorbeeld daarvan. Waarom is die raad zo abject? Omdat hij volledig voorbij gaat aan ons onvermogen om op commando ‘iets’ los te laten. We krijgen dus ‘goed advies’ van de beste stuurlui en voelen ons nog beschaamder of machtelozer. Van de wal in de sloot. Heel kort omschreven is loslaten onderdeel van een rouwproces. Om aan ‘loslaten’ toe te komen, zal je eerst de genadige staat van acceptatie moeten bereiken. Moeilijk, maar doenlijk. Daarna neemt het zelfregulerend vermogen het van ons overschatte verstand over en begint de grote schoonmaak die rouw is.
Sommige mensen deinzen er niet voor terug om een Goddelijke positie in te nemen en te experimenteren met de gevoelens van een ander. Toen mijn vader net dood was en mijn moeder zich door een echtpaar had laten overhalen om over de Nolledijk in Vlissingen te ‘wandelen’, zei ze in haar verdwazing iets over het badstrand aan haar linkerkant: hoe ze mijn vader voor zich zag, hoe mooi hij was in zijn zwembroek. Hoeveel gelukkige zomers ze daar had gehad met hem. De echtgenoot van het koppel meende een therapeutische interventie te moeten doen en zei tegen haar weerloze geest: “Dat komt nooit meer terug”. Hij vond het kennelijk tijd om haar van een werkelijkheid te doordringen, waar hijzelf geen enkele notie van had.
Daarom schrijf ik in de tekst van ‘The art of letting go’: There’s no master of the inward flow, you have to learn the art of letting go, a surrender to the motion. De beweging zit hem in de ‘acceptatie’, de overgave volgt daarna via het lichaam, tenzij je denkt dat je gevoelens, gedachten, fysieke gewaarwordingen allemaal door je ratio worden bepaald of wellicht ergens in een ‘cloud’ boven je hangen. Over vervreemding van het ‘zelf’ gesproken.
Ons verzet tegen de acceptatie is begrijpelijk en uitputtend: “You cling to things designed to weigh you down, fight the river just to keep your ground and you wonder why you’re tired.”
Er is een verleidelijk stemmetje dat je aan kan sporen om in het hier en nu te handelen. Het doet mij denken aan een christelijk dogma dat geen ruimte laat voor het proces van herstel: “There’s a whisper (het stemmetje), a ghost that sings your name, a siren’s promise that drives you half insane (Odysseus liet zich niet voor niets aan de mast binden voordat hij zijn schip voorbij het eiland van de sirenes liet varen), tugs at your sleeve in harmless deceit, tells you “now, no time like now”.