Het verhaal achter dit liedje

Er is nooit een mens op aarde geweest die mij zo kan emotioneren als mijn dochter Zoë. Ik beschreef haar ooit als mijn hart dat onbeschermd over straat loopt. Zo klein als ze was, wist ze me te betoveren. Een heel gevoelig, uitzonderlijk intelligent meisje dat volledig haar eigen weg gaat. Ze zingt mij en haar moeder eruit, maar ambieert geen carrière in de popmuziek. Schrijft zelf prachtige teksten en muziek. Van haar bleekblauwe ogen kan ik genieten en – magisch – in diezelfde ogen herken ik die van mijn vader. Net als in haar blonde haren. Mijn geest schakelt moeiteloos met de hare.
Als strandkind (ik groeide min of meer op het strand op) nam ik Zoë hele zomers onder mijn hoede en leerde haar vissen met haar handjes, krabben vangen, zwemmen, zandkastelen bouwen met druipzand, dammetjes maken, kuilen graven en fotografeerde haar tussendoor. Driehonderd series. Voor mij – en ik neem aan dat veel ouders dat herkennen – was er geen fascinerender opdracht dan haar ontroerende kinderlijkheid in de lens te vangen.
Ik was toen nog leraar Engels en Nederlands en had van die heerlijke lange vakanties. Een vader en een dochter. Wat een combinatie. Bokito maal twee. Opgevoed door vrouwen en dan een dochtertje krijgen. Ik besefte aanvankelijk niet wat een geschenk dat was. Ik had gehoopt een voetballertje, na een jeugd en leven vol vrouwen. Maar zoals Dochterwolkje mijn hart stal…dat kan me nog tot tranen roeren. Bladerend door fotoboeken gebeurt dat onveranderlijk.
En ze was een spiegel van mijn ziel: I watch myself in you, still undamaged, you’re a mirror, an undistorted view of my being without armour.
Vrij vertaald: “Ik kijk naar mijzelf wanneer ik jou gadesla, onbeschadigd nog, je bent mijn spiegel, een onvervormde kijk op mijn wezen ontdaan van zijn pantser.” In het liedje kun je de invloeden van Walt Disneys filmmuziek horen (met Zoë zag ik Sneeuwwitje 36 keer) en in de akkoordenopbouw (met name in het tussenstuk) invloeden van The Beatles. Onze favoriete