Het verhaal achter dit liedje

Ik heb nooit een traan gelaten om mijn vaders dood. Hij maakte weinig contact met me, was meestal op zee (officier op de grote vaart) en viel op mijn zevende dood neer tijdens het spelen van een voetbalwedstrijd. Daarnaast hield mijn familie me weg bij zijn overlijden. Ook voor de begrafenis was ik niet úitgenodigd’. Ik heb dit vaker verteld en ik zal dat nog vaker doen. Ik krijg geen sluiting op mijn vragen, word niet bevestigd in wat zijn dood voor mij impliceerde. Mijn moeder ging meteen na het bericht van zijn verscheiden over naar een staat van pathologische rouw waarin ze zich opsloot (misschien wel om nog met mijn vader te kunnen zijn op een armetierige, maar begrijpelijke manier).
Wanneer ik terugdenk aan het jaar dat zij voor mij ontoegankelijk was, zie ik maar een paar beelden. Mijn moeder maakt daar geen deel van uit en het meeste is totale duisternis. Alsof mijn onderbewustzijn mij tracht te beschermen voor wat ik toen gevoeld moet hebben. Een van de beelden is dat ik alleen op het hoekje van de straat stond en het gevoel had te stikken. Ik kreeg mijn longen niet vol en was bang om ook te sterven. Welk kind van zeven dat niet in een oorlogszone leeft, maakt dat mee? Meer dan ik kan beseffen, vermoed ik. Ik had een angststoornis ontwikkeld.
Toen ik voor het eerst weer op school kwam, was juffrouw Loïs de enige die zich over mij ontfermde. De vriendjes bij wie ik aansluiting zocht, trapten mij letterlijk van zich af. Ik ben naar huis gegaan toen, waar mijn oma voor me zorgde. Mijn vertrouwen in het bestaan was ik al kwijt door mijn vaders dood en mijn moeders waanzin. Mijn vertrouwen in de andere mensen raakte ontregeld, omdat ik de wreedheid van alles wat gebeurde niet kon doorgronden.
“Where did all the pain start, where does it wait? Deaf to all these questions ‘cause you’re so afraid of shadows in darkness, the hands of the heartless and your veil hides your secrets so frail”. In deze tekst tracht ik te vangen dat de angst die soms ’s avonds over mij komt en die geen gezicht heeft of waarvan de oorsprong mij ontgaat, als een schim in mijn duistere onwetendheid rondwaart. Angst in ieder geval voor de harteloze handen van mijn omgeving als kind. En de sluier die mijn ondraaglijke en beschamende pijn verbergt. Zelfs voor mij.
Leo van de Ketterij, de fabuleuze gitarist die dit nummer inspeelde, is zeer recent opgenomen in het hospice waar hij aan zijn laatste reis begint. Lieve man, dank je voor je belangeloze nalatenschap op mijn liedje. Dat je zacht mag gaan, zoals ik ons dat allemaal toewens. Luister naar het liedje via de link. Niet voor mij. Mijn opdracht is klaar. Meer uit respect voor Leo, hoewel hij er ook niet meer bij gebaat is.