Het verhaal achter dit liedje

Als je gevoelig bent, omdat je in argeloosheid kon opgroeien of juist verlamd was door angst, weet je niet hoe daar mee om te gaan in de buitenwereld. Je loopt op een ander kindje af en dat slaat je vol in je gezicht met een speelgoedauto. Je bent verbijsterd en doet niets terug. Je begrijpt niet nu of ooit, waarom de ander jou zo wil raken. Die behoefte is immers niet in jou. Wat niet in jou is, kun je niet begrijpen. En je wordt eenzaam, want er is zoveel dat je niet begrijpt en alle anderen veinzen – iets dat nog verder van je af staat – dat jij dom bent. Ze vernietigen wat mooi aan je was en wat je nooit meer kunt terugvinden. De spiegel waarin je keek bij je geboorte is kapot gesmeten en onder wrede hakken fijngemalen.

Frederike en ik waren uit elkaar aan het gaan toen we met dit liedje alle voorrondes van een talentenjacht bij RTL 4 wonnen met ruime voorsprong. Zij kon – zo hield ze mij altijd voor – alleen maar precies zingen wat ik haar voorspeelde. Dus oefenden we het liedje keer op keer tot het vlekkeloos was, natuurlijk en van een ongekende onschuld en zuiverheid. En dat werd opgemerkt en bejubeld. De hoofdprijs zou onder meer bestaan uit een verblijf in Nashville, opnames in een studio daar, zakgeld en een aantal gesprekken met grote platenmaatschappijen.
Frederike had, zonder overleg, besloten het liedje ‘Corals’ tijdens de finale op haar eigen manier te zingen, want ze wilde af van het juk dat ze op zichzelf had geplaatst, maar mij kwalijk nam. Terwijl ik mijn partij op akoestische gitaar speelde, zoals ik die honderden keren eerder had vertolkt, zocht zij ineens naar noten die haar stem niet kende. Zo vals dat wat er nog op vreugde hoopte in mij, veranderde in schaamte en het besef dat het leven nooit meer tot iets zou leiden dat nog op vervulling leek.

De live versie van ‘Corals’ waarmee de CD ‘Everyone’s gone’ eindigt, is die van de laatste voorronde, toen we allebei nog deden wat we hadden geperfectioneerd.